PATRON PARAFII
Dzban, geś, koń, księga, model kościoła, dwa psy i żebrak - co łaczy ze soba te przedmioty? Może to zaskakujace, ale postać świętego Marcina z Tours! Choć przedstawia się go zazwyczaj jako rycerza na białym koniu lub też, biskupa w szatach liturgicznych, to wszystkie wymienione powyżej rzeczy należą do atrybutów tego świętego. Najbardziej znanym epizodem z Jego życia jest spotkanie, z ubogim u bram miasta Amiens, położonego około 140 km na północ od Paryża. Panowała wówczas sroga zima. Marcin, oficer rzymskich legionów, wjeżdżał konno do miasta. Okryty był wojskowym płaszczem. W bramie miejskiej ujrzał człowieka, którego wszyscy omijali, udając, że go nie widzą. Był to żebrak. Na jego widok Marcin dobył miecza i jednym cięciem, rozciął swój żołnierski płaszcz na pół, po czym połowę oddał żebrakowi, a druga okrył samego siebie. Nie uszło to uwagi gapiów. Jedni patrzyli na Marcina w niemym podziwie, inni zaś przeciwnie - drwili z niego. Gdy Marcin udał się na spoczynek, przyśnił mu się bowiem Chrystus odziany w połowę jego żołnierskiego płaszcza. Marcin słyszał, jak Pan mówił do aniołów: «Tak mnie przyodział Marcin, choć jeszcze nie jest ochrzczony». Marcin urodził się w 316 lub 317 roku na terenie dzisiejszych Węgier, w rodzinie pogańskiej. Ojciec jego służył w rzymskich legionach. Dzieciństwo spędził w Lombardii. Jako młodzieniec wstąpił do legionów w 331 roku. Tradycja podaje, że nie pragnął służby wojskowej, uległ jednak naciskom ojca. Standardowo służba w legionach trwała 20 lat. Walcząc dla Imperium Rzymskiego, spotkał chrześcijaństwo i rozpoczął katechumenat. Objawienie Chrystusa we śnie po spotkaniu z ubogim w bramie Amiens sprawiło, że Marcin postanowił przyjąć chrzest. Zaraz też rozpoczął starania, by zakończyć służbę wojskową. Pewnego dnia, gdy miał właśnie odebrać należny żołd, stanął przed cezarem Julianem Apostatą. Poprosił o przekazanie żołdu komu innemu i zwolnienie ze służby. ,,Odtąd będę żołnierzem Chrystusa - miał powiedzieć na zakończenie. Cesarz wpadł w gniew, zarzucając Marcinowi tchórzostwo. Marcin oświadczył, że gotów jest stanąć do walki bez broni, z krzyżem w ręku. Cesarz przystał na to. Następnego dnia jednak nieprzyjaciele poprosili o pokój. Marcin zwyciężył! Był rok 354, gdy Marcin udał się do św. Hilarego, biskupa Poitiers w Gali. Biskup ten cieszył się wielkim autorytetem w całym Kościele, jako teolog rozwijający naukę o Trójcy Przenajświętszej. Za obronę prawdziwej wiary był nawet skazany na wygnanie. Z Marcinem połączyła ich gorąca i szczera przyjaźń. On udzielił Marcinowi chrztu świętego, a także był jego duchowym przewodnikiem. Święty Hlilary chciał także wyświęcić go na diakona, ale Marcin pokornie, lecz stanowczo odmówił. Po kilku latach jednak tenże sam Hilary udzielił Marcinowi święceń diakonatu, a następnie prezbiteratu. Z Poitiers Marcin udał się do swych rodziców pragnąc ich przekonać do wiary. Udało się mu to tylko w odniesieniu do matki. Następnie zamieszkał w okolicach Mediolanu, gdzie zbudował sobie pustelnię, stamtąd pospieszył na spotkanie z Hilarym w Rzymie. Około 360 roku osiedlił się w Galii, gdzie założył pierwszy w Europie klasztor mnichów w Ligugé. To święty Hilary ofiarował przyjacielowi należąca do siebie podmiejską wille, gdzie Marcin mógł poświęcić się wyłącznie modlitwie, rozmyślaniom i zgłębianiu doktryny Kościoła. Prędko zaczęli się wokół niego gromadzić uczniowie. Marcin zasłynął bowiem jako cudotwórca, leczył z chorób, dwukrotnie dokonał także wskrzeszenia. Główną jego troską była jednak ewangelizacja. Klasztor, który założył, miał bowiem stanowić ośrodek życia duchowego, promieniujący na okolicę, głoszący ewangelię, niosący Boga tym, którzy Go nie znają. Gdy w 371 roku zmarł biskup miasta Tours, położonego nad Loara, mieszkańcy postanowili wybrać Marcina biskupem swego miasta. Kandydatura Marcina wzbudziła jednak opór i sprzeciw biskupów galijskich. Zarzucali oni Marcinowi zbytnią surowość życia i przesadne ubóstwo. Mówili, że człowiek wyglądający na zaniedbanego nie może otrzymać takiej godności. Na przeszkodzie do objęcia urzędu stanął także sam zainteresowany, który biskupstwa nie pragnął. Mieszkańcy uciekli się więc do podstępu: pod pozorem wezwania Marcina do chorej kobiety wywabili go z klasztoru i sprowadzili do Tours. Marcin jednak zbiegł i ukrył się w gęsiarni, pośród sporego stada gęsi. Te jednak swym odgłosem, wydały uciekiniera. 4 lipca 371 roku wyświęcono Marcina na biskupa Tours. Po objęciu biskupstwa Marcin zabrał się energicznie do pracy. Miał wówczas 55 lat i był w pełni sił. Wraz z towarzyszącymi mu zawsze mnichami obchodził Galię, głosił Ewangelię, polemizował z przeciwnikami i zaprowadzał prawdziwą wiarę. Osobiście niszczył pogańskie świątynie. W miejscach kultów pogańskich nakazywał potem budować kościoły. Święty był najgorliwszym ewangelizatorem mieszkańców wsi, pozostających dotąd poza opieką duszpasterska, skoncentrowaną na miastach. Organizował wyprawy misyjne. Sulpicjusz Sewer, uczeń i biograf świętego Marcina, podaje wiele przykładów uzdrowień, licznych egzorcyzmów, a nawet wskrzeszeń dokonanych przez biskupa. Zaznacza tez, że pokorny Marcin z całych sił wzbraniał się przed własną popularnością, która wzrastała po kolejnych nadzwyczajnych zdarzeniach. Nie bał się przy tym świeckiej władzy, której potrafił się skutecznie sprzeciwić. Marcin nie zapominał także o posłudze wobec ubogich, o których troszczył się osobiście. Gdy święty Marcin był już w podeszłym wieku, dotarła do niego wiadomość o sporach i podziałach wśród księży w mieście Candes. Natychmiast udał się tam, by zaprowadzić jedność w Kościele. To była jego ostatnia misja. W Candes Marcin zasłabł, a wkrótce zmarł - w niedzielę, 8 listopada 397 roku, w wieku 81 lat i w dwudziestym szóstym roku biskupstwa. Trzy dni później, 11 listopada, pochowano go w Tours, a na jego pogrzeb przybyły tłumy. Zapisano, że zjawiło się wtedy około dwóch tysięcy ludzi. Napływali oni do Tours tłumnie. Później miasto to stało się trzecim chrześcijańskim miejscem pielgrzymkowym średniowiecza po Rzymie i Jerozolimie.
Źródło: „Modlitewnik do św. Marcina. Wydawnictwo Pallottinum. Rok wydanania - 2016”
HISTORIA PARAFII GRANOWSKIEJ
1298r. - pierwsza wzmianka o parafii Granowo, która powstała w XIII wieku zapewne z fundacji rodziny Granowskich i została wyłączona terytorialnie ze starszej parafii drużyńskiej.
1406r. –pierwsza wzmianka o proboszczu granowskim – Szymonie
1431r. – po raz pierwszy wzmiankuje się o wikariuszu – Jakubie
Ok.1560r. – 1617r. – kościół w Granowie na skutek Reformacji znajduje się w rękach wyznawców Luteranizmu
Ok. 1601r. – 1602r. – parafia granowska przechodzi do dekanatu grodziskiego.
1603r. – pierwsza znana wizytacja parafii granowskiej
1630r. – 1632r. – proboszczem parafii jest ks. Andrzej Swiniarski herbu Poraj, późniejszy dziekan Kapituły katedralnej w Poznaniu oraz sekretarz królewski i proboszcz parafii w Ostrorogu
1 lipca 1632r. – z powodu złego stanu materialnego parafii granowskiej jako filia włączona zostaje przez sufragana poznańskiego Jana z Zalesia Bajkowskiego parafia drużyńska.
Marzec 1641r. – pierwsza wzmianka o szkole parafialnej i jej nauczycielu – Macieju z Granowa
1673r. – pierwsze zachowane księgi metrykalne.
1729r. – z fundacji właścicielki Granowa, Doroty z Broniszów Radomickiej zostaje wzniesiony nowy (obecny) kościół parafialny
1736r. -utworzenie w parafii Bractwa Różańca Świętego.
28 września 1749r. –bp Józef Pawłowski konsekruje kościół w Granowie i eryguje w parafii przy ołtarzu głównym Bractwo Bożej Opatrzności.
1803/1806r. – na koszt właścicielki Granowa – Doroty z Radomickich Działyńskiej zostaje przeprowadzony remont kościoła.
1806r. – 1818r. – majątek parafialny znajduję się pod administracją rodziny Działyńskich – właścicieli Granowa
Ok. 1812r. - rozebranie kościoła w Drużyniu.
1828r. – zakończenie w Granowie procesów uwłaszczenia chłopów.
1847r. – ostatni pochówek w kryptach kościoła granowskiego, zmarłego proboszcza ks. Wincentego Piotrowicza
1850r. – na skutek podpalenia spłonęły zabudowania folwarku proboszczowskiego w Drużyniu.
1868r. – 1889r. – posługa w parafii ks. dr. Marcina Chwaliszewskiego, znanego społecznika wielkopolskiego
2 lipca 1898r. – staraniem ks. dr. Marcina Chwaliszewskiego w ochronce osiedlają się Siostry Służebniczki Najświętszej Maryi Panny – zgromadzenie założone przez późniejszego błogosławionego Edmunda Bojanowskiego.
1868r. – 1869r. –przeprowadzony zostaje gruntowny remont kościoła i jego otoczenia, zostaje również wniesiona, nowa dotychczas stojąca dzwonnica.
12 maja 1871r. – za zgodą hrabiny Cecylii Działyńskiej – właścicielki Granowa i pośrednikiem ks. Marcina Chwaliszewskiego, na swej pierwszej placówce w Polsce, osiedlają się w granowskim Pałacu Siostry Franciszkanki od Nieustającej Adoracji.
1877r. – w wyniku uderzenia pioruna spaleniu ulegają zabudowania gospodarstwa proboszczowskiego w Granowie.
1894r. – 1898r. – parafianin granowski Jakub Szajek, odbywa pieszą pielgrzymkę do Ziemi Świętej.
1899r. – zostaje przeprowadzony remont ołtarzy w kościele.
Początek XX w. – utworzenie przy kościele parafialnego chóru pw. św. Cecylii.
1907r. – wzniesienie obecnego probostwa.
1916r. –utworzenie i poświęcenie nowego cmentarza parafialnego.
5 stycznia 1919r. – po Mszy św. sprawowanej przez ks. Aleksego Spychalskiego do walki o wolność, wyruszają z parafii granowskiej Powstańcy Wielkopolscy.
1935r. – remont kościoła, przede wszystkim jego wnętrza.
1937r. – włączenie do parafii wsi Separowo, należącą do tej pory do parafii słupskiej.
1940r. – zamknięcie kościoła przez władze hitlerowskie, internowany i wywieziony do Lubina koło Kościana, zostaje ks. proboszcz Wacław Kolkiewicz (w parafii pod nieobecność ks. proboszcza, po kryjomu posługuje ks. wikariusz Ludwik Skrzypczak).
2 połowa lat 40 – tych XX w. – remont dachu kościoła.
1950r. – na mocy aktu kasaty, tzw. „Dóbr martwej ręki parafii”, zostaje odebrana ziemia gospodarstwa granowskiego i drużyńskiego.
1960r. – pierwszy powojenny wikariusz w parafii granowskiej – neoprezbiter – ks. Andrzej Neter.
1972r. – po raz ostatni w parafii, zostaje obchodzony odpust ku czci Matki Bożej Różańcowej.
2 połowa lat 70 – tych XX w. – remont kapitalny kościoła, w szczególności jego wnętrza.
1978r. – peregrynacja obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej na terenie całej parafii; głównym uroczystością kościelnym, przewodniczył ks. bp Marian Przykucki.
1979r. – obchody 250 – lecia wzniesienia kościoła granowskiego.
15 czerwca 1979r. – decyzją ks. abp Jerzego Stroby, po prawie 400 latach, parafia granowska, zostaje przeniesiona z dekanatu grodziskiego do dekanatu stęszewskiego.
3 listopada 1985r. – poświecenie przez ks. bp Zdzisława Fortuniaka, nowo wybudowanej kaplicy p.w. Dobrego Pasterza na cmentarzu parafialnym w Granowie.
Od 4 sierpnia 1997 r do 21. lutego 2001r. – generalny remont drewnianej elewacji kościoła parafialnego.
18 października 1998r – poświecenie z inicjatywy ks. Krzysztofa Lewandowskiego – „Bożej Męki” w Drużyniu, na miejscu rozebranego ok. 1812 roku kościoła.
28 września 1999r. – 250. rocznica konsekracji kościoła parafialnego.
2010r. – zakończenie prac remontowo – technicznych przy kaplicy na cmentarzu parafialnym.
10 listopada 2011r. – wmurowanie kamienia węgielnego pod „Górę Zwycięstwa”w trakcie obchodów „Granowskich Marcinków”.
maj 2019r. – fumigacja kościoła parafialnego
6 - 7 luty 2020r. – peregrynacja obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej na terenie parafii; głównym uroczystością kościelnym, przewodniczył ks. bp Grzegorz Balcerek.
HISTORIA KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO
Został wzniesiony w 1729 roku fundacji Doroty z Broniszów Radomickiej, wdowie po Janie Radomickim, wojewodzie inowrocławskim. Konsekrowany został w 1749 roku przez bp Józefa Pawłowskiego. W całości jest wykonany z drewna, orientowany, konstrukcji zrębowej z wieżą na słup, zewnątrz oszalowany, wzmocniony lisicami. Jednonawowy, nieco węższym prezbiterium, zamkniętym wielobocznie. Strop wewnątrz kościoła z lisicami i faseta wykonane na początku XIX wieku, w zakrystii strop belkowany. Po środku kościoła profilowana belka tęczowa z łacińskim fragmentem pisma świętego i datą 1729 – na środku. Chór na dwóch czworobocznych słupach z wybrzuszoną częścią środkową i umieszczonej na niej obrazem św. Rocha w kartuszu z XVIII wieku, a na jego parapecie ornament rokokowy. Dachy kościoła są dwuspadowe, poza dachem pulpitowym na zakrystii, kryte gontem. Na wieży hełm dwuczłonowy, cebulasty, kryty łuską gontową z chorągiewką na szczycie, z datą – 17[…]. W środku kościoła znajduje się kamienna posadzka wykonana w miejscu dawnej drewniano ceglanej, w latach 1868 – 1869, z polecenia księdza proboszcza Marcina Chwaliszewskiego.
Ołtarz barokowy, drewniany, z murowaną mensą. Wykonany na przełomie lat 30/40 XVIII wieku. Góra ołtarza, po części już usunięta i kilkakrotnie w historii przebudowywana. W centralnej części znajduję się ołtarz alegoryczny Bożej Opatrzności, ukazuje Dzieciątko Jezus, „Sa Wator Mundi”, które błogosławi czterem niewiastą, będących wyobrażeniem czterech pór roku. W tle wśród aniołów – Oko Bożej Opatrzności. U góry ołtarza – obraz ukazujący św. Marcina, dzielącego się z biedakiem, po boku z aniołami i dwoma nieznanymi świętymi. Nad bramkami św. Franciszek z lewej i św. Dominik z prawej strony(...).
Proboszczowie i wikariusze
|
Imię i Nazwisko Proboszcza |
Lata |
|
Ks. Wincenty Piotrowicz |
1817-1847 |
|
Ks. Ignacy Sulikowski |
1848-1867 |
|
Ks. Marcin Chwaliszewski |
1868-1892 |
|
Ks. Antoni Czechowski |
1892-1916 |
|
Ks. Aleksy Spychalski |
1916-1931 |
|
Ks. Wacław Kolkiewicz |
1931-1955 |
|
Ks. Józef Klebba |
1955-1981 |
|
Ks. Paweł Kruszona |
1981-2001 |
|
Ks. kan. Jan Jarzembowski |
2001-2018 |
|
Ks. Sławomir Olejniczak |
od 2018 |
|
Imię i Nazwisko Wikariusza |
Lata |
|
Ks. Henryk Mały |
1.VII-30.XI.1929 |
|
Ks. Wacław Góra |
1929-1931 |
|
Ks. Maksymilian Kluge |
1931-1932 |
|
Ks. Klemens Malinowski |
1932-1933 |
|
Ks. Bogdan Wąsowicz |
1933-1934 |
|
Ks. Wacław Sztuba |
1934-1937 |
|
Ks. Ludwik Skrzypczak |
1937-1945 |
|
Ks. Stanisław Fietko |
1.VI-31.VII.1945 |
|
Ks. Stojaczyk |
1945-1946 |
|
Ks. Kazimierz Wasiński |
1946-1947 |
|
Ks. Tadeusz Pilarczyk |
1947-1949 |
|
Ks. Stanisław Kubiak |
1949-1951 |
|
Ks. Julian Brodziak |
1951-1953 |
|
Ks. Józef Sikorski |
1953-1955 |
|
Ks. Andrzej Neter |
1960-1961 |
|
Ks. Stanisław Pioterek |
1961-1963 |
|
Ks. Zygmunt Skrzypski |
1963-1965 |
|
Ks. Zbigniew Zieliński |
1966-1970 |
|
Ks. Zbigniew Olejniczak |
1970-1971 |
|
Ks. Jan Wolny |
1971-1972 |
|
Ks. Nikodem Lewandowicz |
1972-1974 |
|
Ks. Józef Kluczyński |
1974-1978 |
|
Ks. Marcin Taisner |
1978-1981 |
|
Ks. Henryk Korczyński |
1981-1983 |
|
Ks. Andrzej Szulc |
1983-1985 |
|
Ks. Roman Janecki |
1985-1987 |
|
Ks. Grzegorz Szkudlarek |
1987-1989 |
|
Ks. Mirosław Wawrzyniak |
1989-1992 |
|
Ks. Przemysław Wieczorek |
1992-1994 |
|
Ks. Wieńczysław Nowak |
1994-1996 |
|
Ks. Krzysztof Lewandowski |
1997-2003 |
|
Ks. Piotr Derda |
2003-2007 |
|
Ks. Grzegorz Baranowski |
2007-2012 |
|
Ks. Paweł Czwojdrak |
2012-2017 |
|
Ks. Rafał Sylwestrzak |
2017-2019 |
|
Ks. Stanisław Krzymiński |
2019-2020 |
|
Ks. Grzegorz Suchocki |
2020-2020 |
Szafarze nadzwyczajni Komunii Świętej
Krzysztof Fornalik - od 2010 roku
Bartosz Szajek - od 2018 roku
Marcin Jurga - od 2020 roku
Jakub Cieślak - od 2020 roku
